Μοιραστείτε το άρθρο...

Ημέρα Πέμπτη. Ο χειμώνας κάνει αισθητή την παρουσία του με το τσουχτερό κρύο και την υγρασία στην ατμόσφαιρα. Ωστόσο ανεξάρτητα από τον καιρό, οι άνθρωποι βγήκαν την βόλτα τους και ανάμεσα τους και εγώ. Οι μοναχικές βόλτες πάντα έχουν κάτι να σου δώσουν. Από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι η παρατήρηση.

Παρατηρώ: επενδύω την προσοχή μου πάνω σε κάποιον ή κάτι, εξετάζω προσεχτικά.

Προχωρώντας λοιπόν ένα απόγευμα Πέμπτης από τη πλατεία Συντάγματος μέχρι και την Ακρόπολη, ακολουθώντας μια διαδρομή από την Ερμού, στο Μοναστηράκι, το Θησείο και τη Πλάκα αυτό το οποίο διαπίστωσα ήταν ότι έβλεπα πρόσωπα άγνωστα, μελαγχολικά με μια παγωμένη έκφραση ή και ένα βλέμμα πότε πότε ριγμένο στο κενό. Άνθρωποι βιαστικοί, αδιάφοροι, αποξενωμένοι χωρίς να παρατηρούν το περιβάλλον γύρω τους, όντας βυθισμένοι στο δικό τους κόσμο. Μα το πιο σημαντικό: ήταν άνθρωποι σκυφτοί.

Το έχετε προσέξει;

Οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να κοιτούν τον ουρανό. Κοιτούν μόνο το έδαφος. Λες και όλα αυτά τα ψηλά κτίρια σε αυτή τη πόλη εγκλωβίζουν το βλέμμα. Νομίζεις πως αν κοιτάξεις ψηλά, αυτά θα πέσουν να σε πλακώσουν. Φαίνεται πως ο ουρανός έχει πάψει πια να προσφέρει αυτή την αίσθηση ελευθερίας. Είναι πιο εύκολο να κοιτούμε χαμηλά. Συνάδει άλλωστε και με την ενοχή αλλά και την ντροπή που νιώθουμε σαν Έλληνες. Αυτό δεν έχουν σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να μας εγκιβωτίσουν οι τόσο πολύτιμοι εταίροι μας;

Το πρώτο πράγμα που εξάλειψε η κρίση από τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι το χαμόγελο τους.

Μόνο από δυο τρεις  παρέες φοιτητών ακούστηκαν κάποια γέλια, συνοδευμένα από μια προτροπή μεγαλύτερων να συνεχίσουν να το κάνουν και να μη σταματούν να ονειρεύονται. «Εσείς η νέα γενιά είστε το μέλλον της χώρας. Σας έχουμε ανάγκη και η καλή σας διάθεση μας δίνει κουράγιο. Μας θυμίζει τα δικά μας όμορφα χρόνια. Να γελάτε παιδιά μου! Όσο μπορείτε να γελάτε» ήταν τα λόγια κάποιου άνδρα σε μια από τις παρέες που συνάντησα κατά την διάρκεια του περιπάτου μου.

Πλησιάζοντας προς το τέλος της διαδρομής μου αναρωτιόμουν σε ποιο βαθμό μας επηρεάζουν όλα αυτά που διαδραματίζονται στην κοινωνία μας, στην καθημερινότητα μας, στη ψυχολογία μας και εν γένει στη ποιότητα της ζωής μας. Η κρίση και οι πάμπολλες εικόνες της σε όλη τη πόλη (ρακοσυλλέκτες, άστεγοι κ.α.) καθώς και η συμβολή των media σε όλο αυτό, μας αφήνουν τελικά να ζήσουμε χαμογελώντας;

Και μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό ή κυριαρχεί πάνω μας αυτό το αίσθημα ανημποριάς που μας αφοπλίζει από το να πράξουμε την πολυπόθητη αλλαγή;

Κοντοστάθηκα και κοίταξα ψηλά. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει αρκετό καιρό προχωρώντας και εγώ σκυμμένη και χαμένη στο δικό μου κόσμο. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί δηλώνοντας ότι θα βρέξει. Ωστόσο μέσα από μια χαραμάδα ξεπρόβαλλε μια φωτεινή αχτίδα, ικανή να ζωγραφίσει το χαμόγελο στα χείλη μου. Η ελπίδα υπάρχει. Είναι το αύριο. Την βρίσκεις όμως και μέσα στα απλά και μικρά πράγματα. Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται. Σοφή αυτή η ρήση.

Καλό λοιπόν θα είναι να μη ξεχνάμε να κοιτάμε ψηλά, να ελπίζουμε και να χαμογελάμε.

Είναι πολύ σημαντικό για την υγεία τόσο τη δική μας όσο και των γύρω μας.




Μοιραστείτε το άρθρο...